Te, które widziałem, działały tak samo, jak stare okna. Deski przesuwają się luźno w rowkach. Z każdej strony w ścianie znajduje się przeciwwaga, a na górze lina nad bloczkiem. Lina mocuje się z jednej strony do deski, nad bloczkiem, a z drugiej do górnej części przeciwwagi.

Przeciwwagi mogą być dość duże. Każdy z nich jest mniej więcej o połowę lżejszy od deski przesuwnej. Były to zwykle okrągłe kawałki żelaza w kształcie torpedy z otworem u góry przypominającym ucho igielne. To służy do mocowania liny. Cała waga może mieć kilka stóp długości i 2-3 cale średnicy.

W twoim przypadku nie jest jasne, czy deski mają poruszać się niezależnie z nieruchomą deską z tyłu w dolnej pozycji, czy to tylko dwie plansze, które pokazujesz. Jeśli tylko dwie deski, to mogą być dla siebie przeciwwagą.

Konwersja z wcześniejszego komentarza:

Tablice w takich aranżacjach przeważnie ślizgają się po parach ścieżek, jedna za drugą. Liny z jednej deski przechodzą w górę przez zamontowany na górze krążek i w dół do drugiej deski.
Jeśli szyny nie zapewniają dobrego wyrównania, potrzebne są co najmniej dwa zestawy linek - po jednym na każdym końcu.
Jeśli deski mogą być wysunięty bez zakleszczenia, wtedy środkowy przewód może być wystarczający.

Deski muszą mieć zbliżoną wagę. W razie potrzeby można dodać wagę.

Dostępnych jest wiele sposobów blokowania tablic na miejscu, ale magnesy z metali ziem rzadkich na dole i stalowa płyta na pokładzie będą dobrze działać.
Może to zapewnić tak dobre zamknięcie, jak to konieczne. Pociągnięcie w dół górnej deski spowodowałoby uwolnienie dolnej płyty od magnesów.

Nowoczesna wersja takiego systemu płytowego mogłaby wykorzystywać silniki elektryczne - albo do obsługi kabli, albo przy użyciu „śrub pociągowych” wykonanych np. z taniego przemysłowego pręta gwintowanego. Wielkość zastosowania takich systemów sprawiłaby, że podstawowe systemy ruchu nakrętki na pręcie byłyby opłacalne.